Αυτή είναι η Ανάσταση η οποία έζησα φέτος είμαι σίγουρος πως θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη ζωή μου.
Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι βρισκόμουν τόσο κοντά στα Ιεροσόλυμα άλλα επειδή αποφάσισα να γιορτάσω μοναχούλης ,σωματικά διότι πνευματικά υπήρχε πολυκοσμία, την Ανάσταση σε άλλη μια γειτονιά . Τη γειτονιά της Ναζαρέτ.
Μέχρι τη στιγμή που αποφάσισα οριστικά να πάω αμφιταλαντευόμουν , τελικά όμως επικράτησε το επιχείρημα (καλά ρε σάχλα, νομίζεις ότι θα είσαι και του χρόνου εδώ) και έτσι βρισκόμουν στο αυτοκίνητο ντυμένος στολισμένος ακούγοντας ΕΡΑ (ναι σωστά διαβάσατε) οδηγούσα με στόχο την εκκλησία της Αναλήψεως. Παρκάρω το αυτοκίνητο κάπου κοντά και πλησιάζω με ασταθή βήματα μια και δεν ήμουν σίγουρος αν θα συναντήσω την εκκλησία ανοιχτή. Για καλή μου τύχη η εκκλησία όχι μόνο ήταν ανοιχτή άλλα κι σημαιοστολισμένη ,φωταγωγημένη ,γεμάτη καλοντυμένο κόσμο έξω. Πλησιάζω σκύβω και εισέρχομαι στην εκκλησία. Ήταν κάτι το μαγικό. Η είσοδος ήταν από τα πλάγια και έτσι βρισκόσουν στη μέση της εκκλησίας, λίγα μέτρα από τη θέση όπου καθόταν ο Μητροπολίτης Γαλιλαίας και Ναζαρέτ. Η ατμόσφαιρα ήταν σχεδόν μαγική. Κάποια στιγμή άρχισε να μπαίνει πάρα μα πάρα πολύς κόσμος, κοιτάω την ώρα και τι να δω ̇η ώρα ήταν 23:55,καλά τελικά το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό (να μια καλή δικαιολογία, «καλά ρε μάνα μη φωνάζεις εδώ στη Ναζαρέτ την πόλη του Χριστού και πήγαν 5 λεπτά πριν την Ανάσταση ,εμείς γιατί να πάμε νωρίτερα», χιχι)
Στη συνέχεια έκλεισαν τα φώτα και έγινε η Ανάσταση, στα Ελληνικά και στα Αραβικά.
Μετά βγήκαμε όλοι έξω και σε μια ειδική εξέδρα που είχε στηθεί άρχισε να ψέλνει όλος ο Κόσμος το Χριστός Ανέστη στα Ελληνικά (!!). Καμπάνες (κανονικές όχι ηλεκτρονικές χτυπούσαν ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΑ) και έτσι βιώσαμε και φέτος την Ανάσταση.
Το μόνο άσχημο ήταν ότι μετά δεν είχε μαγειρίτσα ρε γαμώτη, Που θα πάει όμως,όλο και κάποιο πατσατσίδικο θα υπάρχει στη Θεσσαλονίκη για να τιμήσουμε έστω και καθυστερημένα τη παράδοση.
Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι βρισκόμουν τόσο κοντά στα Ιεροσόλυμα άλλα επειδή αποφάσισα να γιορτάσω μοναχούλης ,σωματικά διότι πνευματικά υπήρχε πολυκοσμία, την Ανάσταση σε άλλη μια γειτονιά . Τη γειτονιά της Ναζαρέτ.
Μέχρι τη στιγμή που αποφάσισα οριστικά να πάω αμφιταλαντευόμουν , τελικά όμως επικράτησε το επιχείρημα (καλά ρε σάχλα, νομίζεις ότι θα είσαι και του χρόνου εδώ) και έτσι βρισκόμουν στο αυτοκίνητο ντυμένος στολισμένος ακούγοντας ΕΡΑ (ναι σωστά διαβάσατε) οδηγούσα με στόχο την εκκλησία της Αναλήψεως. Παρκάρω το αυτοκίνητο κάπου κοντά και πλησιάζω με ασταθή βήματα μια και δεν ήμουν σίγουρος αν θα συναντήσω την εκκλησία ανοιχτή. Για καλή μου τύχη η εκκλησία όχι μόνο ήταν ανοιχτή άλλα κι σημαιοστολισμένη ,φωταγωγημένη ,γεμάτη καλοντυμένο κόσμο έξω. Πλησιάζω σκύβω και εισέρχομαι στην εκκλησία. Ήταν κάτι το μαγικό. Η είσοδος ήταν από τα πλάγια και έτσι βρισκόσουν στη μέση της εκκλησίας, λίγα μέτρα από τη θέση όπου καθόταν ο Μητροπολίτης Γαλιλαίας και Ναζαρέτ. Η ατμόσφαιρα ήταν σχεδόν μαγική. Κάποια στιγμή άρχισε να μπαίνει πάρα μα πάρα πολύς κόσμος, κοιτάω την ώρα και τι να δω ̇η ώρα ήταν 23:55,καλά τελικά το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό (να μια καλή δικαιολογία, «καλά ρε μάνα μη φωνάζεις εδώ στη Ναζαρέτ την πόλη του Χριστού και πήγαν 5 λεπτά πριν την Ανάσταση ,εμείς γιατί να πάμε νωρίτερα», χιχι)
Στη συνέχεια έκλεισαν τα φώτα και έγινε η Ανάσταση, στα Ελληνικά και στα Αραβικά.
Μετά βγήκαμε όλοι έξω και σε μια ειδική εξέδρα που είχε στηθεί άρχισε να ψέλνει όλος ο Κόσμος το Χριστός Ανέστη στα Ελληνικά (!!). Καμπάνες (κανονικές όχι ηλεκτρονικές χτυπούσαν ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΑ) και έτσι βιώσαμε και φέτος την Ανάσταση.
Το μόνο άσχημο ήταν ότι μετά δεν είχε μαγειρίτσα ρε γαμώτη, Που θα πάει όμως,όλο και κάποιο πατσατσίδικο θα υπάρχει στη Θεσσαλονίκη για να τιμήσουμε έστω και καθυστερημένα τη παράδοση.
