Τον Φλεβάρη και αν φλεβίζει 2

Να,μαι πίσω,.Ελπίζω να μην καθυστέρησα πολύ,δυσκολευόμουν στο “παρκάρισμα” του καλαμιού. Συνεχίζω λοιπόν λέγοντας πως μετά τα γενέθλια ήρθε η οινοποσία με τον Giuseppe. Όλα αυτά όμως δεν θα ήταν τίποτα αν δεν συνεχιζόταν με της προηγούμενης Παρασκευής τρελή κρασοκατάσταση σε μια από τις πιο ιδιαίτερες πόλεις του Ισραήλ. Αυτή η πολύ είναι μια μικρή Ιερουσαλήμ με απίστευτο χρώμα. Αλήθεια δε μπορώ να τις συγκρίνω άλλα σίγουρα μπορώ να τις κατατάξω μέσα στο top-5 των πόλεων που επισκέφτηκα κάνοντας χρήση του δικαιώματος -εσωτερικός τουρισμός. Το όνομα αυτης Ναζαρέτ.
Όλα ξεκίνησαν χθες το πρωί όταν ενημερωθήκαμε πως το βράδυ θα βγαίναμε για να γιορτάσουμε τα γενέθλια του εργοταξιάρχη. Τα σχόλια που ακούστηκαν μετά την ενημέρωση ήταν του στύλ- όχι ρε γαμώτο και είχα σχεδιάσει το απόγευμα να καθαρίσω και να μαγειρέψω φασολάκια ή να πάρει ρε γαμώτη και είχα σχεδιάσει να κοιμηθώ μέχρι Σάββατο πρωί. Τελικά εφαρμόζοντας το απόφθεγμα “κράτα με να σε κρατώ να ανεβούμε στο βουνό” πήραμε την απόφαση να πάμε.
Το μάζεμα ήταν 8 η ώρα στο μαγαζί. Σαν τυπικοί μεσογειακοί λαοί αργήσαμε περίπου μια ωρίτσα, ίσως και περισσότερο, το γιατί όμως έχει πολύ ενδιαφέρων. Καθώς κατευθυνόμασταν προς τη Ναζαρέτ ήρθε σήμα να μαζευτούμε σε ένα συγκεκριμένο σημείο για να πάμε όλοι παρέα. Μιλάμε για πολύ σουρεαλιστική εικόνα. Ο λόγος; Πως θα αντιδρούσες αν έβλεπες στην άκρη του δρόμου 25 Land Rover, 6 Toyota με καρότσα προσαρμοσμένα για συνθήκες ερήμου και 7 πολιτικά αυτοκίνητα.; Όχι πες μου δηλαδή; Για να βοηθήσω λίγο ακόμα,σκέψου το εξής: Δρόμος ανηφορικός με δυο λωρίδες ανά κατεύθυνση, πεδιάδα και στο βάθος του δρόμου τούνελ. Σκοτάδι πίσσα και ομίχλη ,η οποία θύμιζε τις παλιές καλές εποχές στον Λαγκαδά Θεσσαλονίκης ή ακόμα καλύτερα ταινία Αγγελόπουλου, που δεν έβλεπες τη μύτη σου. Βλέποντας τα αλάρμ αναμμένα μέσα σε αυτή τη γενική θολούρα θα μπορούσες να πεις πως πρόκειται για το πιο μακρύ χριστουγεννιάτικο δέντρο . Προσωπικά θα πίστευα πως οι Έλληνες αγρότες ανακάλυψαν το franchising και δίδαξαν και του ντόπιους αγρότες την έννοια του ΜΠΛΟΚΟΥ. Το μόνο που έλειπε ήταν το κλασικό σύνθημα “ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΟΥΜΕ ΑΝ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΩΘΟΥΜΕ” . Άλλα μιας και βρισκόμαστε στο μακρινό Ισραήλ και όλα αυτα είναι απίθανα ας επιστρέψουμε στη πραγματικότητα.
Ξεκινάει λοιπόν το κομβόι να περιπλανιέται μέσα στη πόλη. Είχα κλείσει το ράδιο για να αφουγκράζομαι όσο καλύτερα μπορούσα τους ρυθμούς της Ναζαρέτ. Καταρχάς είναι μια πόλη σχεδόν χωρισμένη όπου μένουν στη μια πλευρά άραβες και στην άλλη Ισραηλίτες. Η συμβίωση όμως φαίνεται αρμονική. Καθώς χάζευα και άκουγα τα “τσιφτετέλια” από τα αυτοκίνητα έχοντας την ένταση στο μέγιστο έγινε το χειρότερο . Μας έπιασε φανάρι. Αυτό ήταν,αν έχετε δει τη ταινία κινουμένων σχεδίων “Τα μυρμήγκια”; Ε μιλάμε πολύ γέλιο. Ένα μικρό μέρος από την φάλαγγα κατάφερε να περάσει από το φανάρι ενώ τα δυο τρίτα περίπου των αυτοκινήτων μείναμε πίσω. Σταματάμε πανικόβλητοι δημιουργώντας βεβαίως βεβαίως ένα απίστευτο κομφούζιο με αλαλαγμούς κορναρίσματα των έτσι και αλλιώς εκνευρισμένων κατοίκων και στη μέση εμείς. Να μην έχουν σήμα τα κινητά ,για να επικοινωνήσουμε με τους “τυχερούς” ,να μας βρίζουν οι δημότες να μετανιώνουμε που δε περάσαμε το φανάρι με το ρίσκο του να τρακάρουμε άλλα τι να μας κάνει ένα μικρο τρακαρισματακι μπροστά στην επίτευξη του στόχου μας, όπου στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν το εστιατόριο δηλαδή το φαγητό; Ρίχνει λοιπόν ένας την ιδέα,να μπει κάποιος μπροστά,να και να κάνει βόλτες μέσα στη πόλη για να μην δημιουργείται κυκλοφοριακή συμφόρηση ενώ ταυτόχρονα να προσπαθεί να καλεί το Group A που κατάφερε και έφτασε. Ναι ωραία ως εδώ άλλα πάλι δεν είχαμε υπολογίσει τα φανάρια. Και έτσι έγινε το μπάχαλο. Διασπαστήκαμε σε μικρότερες ομάδες με το αποτέλεσμα να θυμίζει κάτι από τη ταινία του Ροζ Πάνθηρα. Γιατι; Μα επειδή μπερδευόμασταν όλο και περισσότερο με αποτέλεσμα να περνάμε ξανά και ξανά από τον ίδιο κυκλικό κόμβο όπου για κακή μας τύχη ήταν μια καφετέρια με κάτι τύπος που είχανε στα χέρια ναργιλέδες και μέσα στη ζαλάδα τους τα είχα δει όλα. Πολλά και ίδια Land Rover να κάνουν γύρους γύρους γύρους για τουλάχιστον 40 λεπτά. Τελικά ύστερα από μια ώρα καθυστέρηση φτάσαμε όλοι στο εστιατόριο το οποίο οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν εντυπωσιακό. Βρισκόταν μέσα στη παλιά πόλη η οποία θυμίζει κάστρα Θεσσαλονίκης άλλα χωρίς αυτοκίνητα. Με διακριτικό φωτισμό έτσι ώστε να μπορείς να διακρίνεις ακόμα και τα αστέρια στον ουρανό. Και στο κέντρο της παλιάς αυτής πόλης βρισκόταν κάθε θρησκείας λατρευτικοί ναοί. Καθολική εκκλησία, Τζαμί,Ορθόδοξη εκκλησία, Συναγωγή. Και με το που φτάνουμε όλοι μαζί στην είσοδο του “Alreda” και ξεκινάμε να ασπαζόμαστε τον Ιταλό εργοταξιάρχη χτυπάει η καμπάνα με ένα σταθερό αργό μονότονο τέμπο. Αυτό ήταν,σκέφτηκα, ξαναγυρίζεται ο “Νονός” ...
Μπήκαμε μέσα και μείναμε άφωνοι. Ο εσωτερικός διάκοσμος είχε μοναστηριακό στυλ,με μεγάλα τραπέζια φωτισμό από κεριά και τοξωτό ταβάνι. Κάπου εδώ όμως τελειώνει η περιγραφή διότι μετά άρχισαν τα κρασιά, οι συζητήσεις με τους Ιταλούς για το πως γίνεται η σωστή καρμπονάρα (όχι δεν το αποκαλύπτω) και τα κλασικά πειράγματα για το πόση ώρα κάνουμε εμείς οι 'Ελληνες να πιούμε τον καφέ σε σχέση με τους ταχύτατους Ιταλούς. Μια πολύ ωραία βραδιά που συνεχίστηκε σε ένα μπαράκι σε μια κοντινή πόλη μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.